ذهن سؤال انگیز کودک را بپایید

همّت نمایید از پیِ پاسخ برآیید

کِلکِ خیال انگیزِ نابِ نازکش را

غوغا چو بنماید هماهنگی نمایید

پرسش نماید هر زمان از این و از آن

پاسخ بیابید و مرامِ او ستایید

زیباترین دورانِ کودک این زمان است

اندیشه ها را در نهادِ او بیابید

باشد مهیّای عبور از شکّ و تردید

با وی ازآن درهای تو در تو درآیید

فرمانبرش باشید اگر؛ گردد توانا

تا ازشما فرمان بَرَد گر در بمانید

رضا مهدوی

حامل پیغامِ ثارَاللهِ دین

زینب است این شاهدِ دین مبین

گوهرِ دُردانه ی مولا علیست

خواهرِ خون خداوندِ جلیست

مَشیِ زینب، مشیِ بی بی فاطمه ست

درکمالش مثنوی یک عالمه ست

مَحرمِ اَسرارِآلُ الله ست او

عالِمِ اَسماءِ رَوحُ لله ست او

زینبی یعنی همه حُجّت تمام

دررکوع و درسجودو در قیام

مهدوی

با سلام ومعذرت از دوستان
بلبلان خوش نوای بوستان

مبتدی هستم در اشعارو سرود
پس ببخشیدم ز اظهار وجود

کم بضاعت درعمل، علم وسواد
لیک مشتاق فهم و اِجتهاد

آمدم زانوی شاگردی زنم
پیش استادان قرآنی روم

تا توسّل سوی قرآن جسته ام
روی خود، درهای  هجران بسته ام

دارم امّید از خدای بی ذوال
تا ببخشاید مرا آن ذوالجلال

بی تعارف، بی تکلّف گفته ام
درس خود را این چنین بنوشته ام

برگی ازشعرترم را واکنید

عیبِ آنها را به من اهدا کنید

مهدوی

هرکسی در دل به عشقی مبتلاست

اصلِ عشق وعاشقی از ماسواست

عاشق ومعشوق هردو عاشقند

عاشقان را سازو آوازی جداست

بی گمانم پیش ازاین ها عشق بود

کاندرونِ آدمی غوغا به پاست

هرکجا معشوق باشد عاشق است

عشق بی معشوق اصلاً نابجاست

دراَلفبای تمامِ عاشقان،

داروئی باشد که دردی را دواست

هرکه عاشق شد به مَسلَخ می رود

مذبحِ عاشق سَرِ از تن جُداست

بهترین عاشق، حسین ثارالله است

کاو جُدا از واژه یِ چون و چراست

بعثت

خالق جانها صفا ازسرگرفت

جبرئیل آئینه ومجمر گرفت

مُصحَـفِ حق دررسالت بازشد

نفحه ای ازعالم برترگرفت

حامِلِ  إقرَأ وَ رَب ، روح الأمین،

با سلامی اِذنِ پیغمبرگرفت

آن پیامِ واحدِ پروردگار،

باخود آورد و حرا دربرگرفت

درپیِ فرمان حق مولا نبی،

دردل آن بتگران سنگرگرفـت

بولهب تبّت یدا شد بازنش

مشـرکان را رعشه درپیکرگرفت

حق تعالی منّتی افزون نهاد

دورِهستی نشـأه یِ باورگرفت

رَحمَهٌ لِّلعالَمین دل برگـشـود

جبرئیل اورا به زیر پرگرفت

درنمازونیمه شب رازو نیاز

صد پیام از خالق اکبرگرفت

رایَتِ اِنّا فَتَحـنایِ مبین،

برفرازقـلّه ی خاورگرفت

شرحِ صدرِ عقلِ کُل ؛ خیرُالبَشَر،

بربَشَرگُلبارشِ داورگرفت

خیلِ مستان وخماران در پی اَش

ساقیِ رحمت به کف ساغرگرفـت

وی سخنهاباخدا گفت وشنید

درشبِ اَسراکه بال و پرگرفت

سِـرِّحق رادربلاغت بازکرد

درغدیرخم ، نبی یاورگرفت

شیعیان را لذّتِ مستی چشاند

تا علی را ساقیِ کوثر گرفت

مهدوی هم لذّت مستی چشید

اشکِ شوقی گر زچشمِ تر گرفت