یاد باد آن که چو رعنا صنمی با ما بود

همدمی، هم قدمی ، چشمِ نمی با ما بود

چلچراغِ شبِ ظلمانیِ ما می افروخت

روشنی بخشِ خیام و حَرَ می با ما بود

یاد باد آن که پریشانیِ دلها می بُرد

مهربان عارفِ والا کَرَمی با ما بود

زنده می کرد دلِ مُرده ی ما را هردم

چو مسیحا نَفسی ، هر قدمی با ما بود

یاد باد آن که به ما درسِ کرامت می داد

خوانِ گسترده ی والا نِعَمی با ما بود

دلم از دوری او داغِ شکستی دارد

یارِ شیرین دهنی، آن و دَمی با ما بود

حیف ازآن شاه چراغی که به خاموشی رفت

حَکَمی، مُحتَشَمی، جامِ جَمی با ما بود

ََتَبَرش را به کسی داد که موسائی کرد

بت شکن، صاحبِ تیغِ دو دَمی با ما بود

غلامرضا مهدوی

آنچه خوبان همه دارند، "تو" یکجا داری
بی سبب نیست که در کنج دلم جا داری

تا شروه خوانی شاعرم، شاهانه مهمانم نما

تا نکته دانی زائرم، جانانه مهمانم نما

من زائری بارانی اَم کی از خودت می رانی اَم؟

با این دلِ طوفانی اَم، در خانه مهمانم نما

تا شاهدِ شیدایی ام ، بشکن شب ظلمانی ام

شمعِ فروزانم بیا ، پروانه مهمانم نما

ای همره و ای هم زبان، ای راهیِ روشن روان

بازآی و تا پایانِ رَه، مردانه مهمانم نما

ای شاهدِصادق امان، ای ساقی دُردی کشان

پر کن قدح را بی امان، پیمانه مهمانم نما

آورده اند از تو خبر، ای زاده ی خیرالبشر

ازآن مَیِ مستان اَثَر ، مستانه مهمانم نما

آمد ربیع، آمد ربیع، آن ماهِ بی مثل و بدیع

تا بشنوی اَخبارِ ما ، ریحانه مهمانم نما

صد مژدگانی بهرِ من، صد باغِ یاس و یاسمن

با صد قدح از باده ی؛ خُم خانه مهمانم نما

جنّت مکانم در حَضَر، کاوَرده ام از او خَبَر

عیدانه اعطایم کن و، دُردانه مهمانم نما

خیر سرم تا شاعرم، گلواژه ها دَورو برم،

با لطف و احسان و کَرَم، رندانه مهمانم نما

غلامرضا مهدوی

ناوَکِ نازِ نگاهت دل ودین روشن کرد

مژده ی آمدنت روی زمین روشن کرد

سرو، بالای تورا دید و خرامان گردید

نرگسِ مستِ تو هرماهِ مهین روشن کرد

عطرِ هر گل زصفای تو پدیدار آمد

گلعُذارِ نبوی دین مبین روشن کرد

ساقیِ میکده با یادِ تو ساغر بگرفت   

شُربِ صهبای تواَم چینِ جَبین روشن کرد

قطره ی زمزمی ازگوشه ی لعلِ تو چکید

پهنه ی آب وَ آئینه چنین روشن کرد

شهدِ لبهای تو درکامِ عسل ریخته اند

صوتِ زیبای تورا سوره ی تین روشن کرد

هرنسیم ازتو وَزَد بوی بهشتی دارد

یادِ تو ظلمتِ هرقلبِ حزین روشن کرد

در مُصلاّ خمِ ابروی تو تکبیرم شد

اقتدا برتو مرا صبح و پسین روشن کرد

هرکجا می نگرم شاهچراغِ تو بود

کُلِّ عالم ز یَسارو زِ یَمین روشن کرد

هرشهیدی که به یادِ تو شهادت را گفت

مَلَکَ المَوت ازاو خُلدِ بَرین روشن کرد

غلامرضا مهدوی

نرگس مستِ تورا هرمژه ای شمشیر است
درنظربازی تو، صیدِ دلم تسخیر است

سالها دل زکفم برده ای وتابم را
پای دربندِ دوتا زلف تو، در زنجیر است

هی مرا وعده ی امروز به فردا دادی،
نکند دیر کنی؛ جمعه ی دیگر دیر است!

کاش ای کاش دلم طاقت دوری را داشت
تا به کی غیبت کبرای تورا تأخیراست؟

درفراق تو شب و روز ندارم مولا
لحظه ها بی تو بسی هرنفسی دلگیر است

به گمانم دل ودین را به تمنّا دادم،
ورنه ماهِ رخ تو آدم وعالم گیر است

معدنِ فیض خدائی و خدا می داند،
که طلای تو مِسِ جانِ مرا اِکسیر است

بعدازاین درغم هجرانِ تو شاعر باشم
سخن ازیادِ تو تقریردل وتحریر است

گیرم این منتظرت زارو خطاکار آقا،
این چه تأخیرو چه تدبیرو چه سان تعزیر است

"مهدوی" یک دله کن دل وَ ریا کمترکن،
  رازِ این پرده ی غیبت گنه وتزویر است

غلامرضا مهدوی