در مستی خود غرقند اصحابِ ضرار انگار،
این قوم نمی ترسند، ازآتشِِ نار انگار
گه اَبیَض وگه اَسوَد گه دوغ وَ دوشابند،
هرروز به صد رنگند؛ این ایل وتبار انگار
دون مایه وبی دردند، شرمنده نمی گردند،
نادان و تهی مغزند، اَسوارِحمار انگار
دونان صِفتند اینان؛ بی شرم ، وَ بی دینان،
برسجده نمی سایند سرها زکبار انگار
تا باد به سردارند، جُزفتنه نمی دانند،
دردستِ عدو هستند ابزار قمار انگار
آنجا که سعودیها، سُم را به زمین کوبند،
قداره کشند هربار، خونخوارِ دیار انگار
هتّاکی و کلاشی باشد هنر ایشان،
بویی نبرند اصلا ، ازعارو وقار انگار
تخریبِ مساجد را کافرنکند امّا،
کرده مَلِکِ جبّار، صد بار شیار انگار
بحرین عزادار است در سوگ عزیزانش،
ازشرِّهمین اشرار، اربابِ دلار انگار
مابینِ دو دریاهست پُراشک ودگر پُرخون،
این شیخ نشین امّا باحال نزار انگار
مهدی نظری بنما برشیعه دراین وادی
گشته است عدو کفتار از بهر شکار انگار
